Profs

433 talent Jord Ruijgrok

Ik wil gewoon de beste worden

Hij is ‘pas’ 14 jaar maar weet eigenlijk al jaren wat hij wil bereiken: het hoogst mogelijke. De inwoner van Nieuw-Vennep heeft daar heel veel voor over, ook al weet hij inmiddels dat het eenzaam is aan de top. En misschien wel nog meer de weg er naar toe. Een gesprek met Jord Ruijgrok, een speler met de ideale keepermaten (want 1.82) en mentaliteit. Hij wil gewoon de beste worden.

Talenten worden niet gemaakt, die worden zo geboren, heeft wel eens een scout in dit 433 Magazine gezegd. Als deze uitspraak al op iemand van toepassing is, dan is dat Jord Ruijgrok wel. Als bijna 7-jarige maakte hij voor het eerst kennis met voetbal. Al snel promoveerde hij van de F8 naar de F1. Anderhalf seizoen later verruilde hij VVC voor Ajax. En of dat al niet genoeg is - hij heeft inmiddels met datzelfde Ajax al heel wat buiten de deur gevoetbald, zelfs in Quatar en Amerika. Maar als klap op de vuurpijl kreeg hij enkele dagen voor de deadline van dit meinummer te horen dat hij met Oranje onder 14 meedoet aan het dr. Fadrhonc toernooi.

Een prachtige tussenstand in zijn carrière, vindt ook Jord. Maar eerlijk gezegd ook niet meer dan dat. Want hij wil nog meer tijd en nog meer energie steken in zijn halen van zijn missie. Hij weet zich daarbij gesteund door zijn ouders. Zijn moeder is er zelfs voor van baan veranderd want Jord moest in zijn eerste Ajaxjaren elke dag heen en weer gereden worden.
Dat wetende is nauwelijks voor te stellen dat hij op 4-jarige leeftijd voetbal helemaal niets vond en hij min of meer per ongeluk ging voetballen. Eerst mocht hij een ziek vriendje vervangen, in zijn tweede wedstrijd ging hij de geblesseerde keeper vervangen. ‘Het ging wel lekker’, weet hij zich nog te herinneren. ‘Ik was toen een ongelooflijke spring in het veld. Nou, dat kwam dus mooi uit.’
Hij bleek een natuurtalent. ‘Ik lag vaak in de weg’, blikt hij lachend op die periode terug. ‘Ik deed dat blijkbaar zo goed, dat ik naar de F1 mocht.’ Nog maar nauwelijks bekomen van die schrik, lag er ineens een brief van Ajax in de bus Of hij zin had in een paar stagetrainingen? Het werd een ja, met alle gevolgen van dien. Want onverwachts begon een lange en soms moeizame weg naar de top. Meer reistijd, een andere – veel hardere – cultuur, de combinatie school/voetbal, de druk van altijd moeten presteren (18-0 was prima, 18-1 een probleem), nauwelijks een sociaal leven (‘ze hebben geluk als ik naar een verjaardag kan’), maar wel ouders waar hij op kan teugvallen en een groepje vrienden waar hij of en toe ook eens ongegeneerd gek mee kan doen. ‘Soms wil ik ook wel eens iets anders dan voetbal.’

Maar over het algemeen blijft het hard werken. Een wekker die om 6.15 uur afloopt, pas rond 21.00 uur thuis, altijd jezelf verbeteren, proefwerken inhalen omdat je een paar dagen weg was voor een toernooi, jezelf laten gelden, jezelf er bovenuit vechten, het waarmaken van de hoge verwachtingen (van de buitenwereld, maar ook en vooral van zichzelf) en de bijzondere cultuur binnen de nog opvallender wereld die prestatievoetbal heet. Jord, heel eerlijk: ‘Als ik dit allemaal vooraf had geweten, had ik wellicht een andere keus gemaakt.’ Maar, dat is ook de realiteit, hij weet al 7 jaar niet anders en hij is al behoorlijk op weg richting zijn droom. ‘Het heeft mij wel gevormd tot de Jord die ik nu ben. En daar is niets mis mee.’ Tot slot richting al die voetballertjes die hogerop willen: ‘Weet waar je aan begint’, kan ik nu zeggen. ‘Als je de top wilt bereiken, moet je er echt helemaal voor gaan.’