Profs

Voor elke editie interviewt 433 Magazine een ‘prof’die een connectie heeft met Haarlemmermeer, de Bollenstreek, Amsterdam, Haarlem en omgeving en uiteraard natuurlijk ook met voetbal. In dit aprilnummer staat Simon Tahamata in deze rubriek centraal. Zeker bij de voetbalkenners van 40-plus en ouder is hij zeker een bekende naam. Vanaf halverwege de jaren zeventig was Tahamata voor menig back een gevreesde buitenspeler in de eredivisie en in België. Zijn hoogtijdagen beleefde Tahamata in dienst van Ajax en Standard Luik. Met deze clubs werd hij in totaal vijf keer landskampioen en veroverde hij ook de beker. In totaal kwam Tahamata uit op meer dan 600 wedstrijden in het betaalde voetbal en werd de kaap van 100 doelpunten ruimschoots overschreden. Tussen 1979 en 1986 droeg Tahamata ook 22 keer het shirt van het Nederlands elftal. Het voetbalspelletje laat de trotse Molukker als liefhebber nog altijd niet los. Als techniek- en individueel trainer voor de buitenspelers van diverse jeugdteams en het vrouwenelftal van Ajax, staat Tahamata nog vrijwel dagelijks op het veld. ‘Het is heel afwisselend. Ik ben vooral betrokken bij de middenbouw, maar ook bij de Onder 19. Ik vind het prachtig om spelers stappen te zien maken in hun ontwikkeling en lever daar als trainer graag een bijdrage aan.’

Tahamata blijft bescheiden over zijn lange carrière als voetballer. ‘Ik was een aardige buitenspeler, technisch vaardig en snel. Hard werk deed ik echter ook. Dat moest ook wel, want anders kreeg je op je donder.’ Nog altijd is Tahamata populair, zo blijkt deze dinsdagmiddag. Op De Toekomst deelt hij geduldig handtekeningen uit aan de jeugd en poseert Tahamata samen met andere coryfeeën van Ajax voor een foto.

Loopbaan
De liefde voor de bal zit er bij Tahamata, die opgroeide in het Betuwse Tiel, al snel in. ‘Ik voetbalde veel op de pleintjes in de straat. We speelden vaak Ajax – Feyenoord. Je moest in die tijd ook tot je twaalfde wachten voordat je je kon aanmelden bij een vereniging. De droom om prof te worden, had ik toen ook niet. ‘Het was vooral met elkaar heel veel plezier maken. In clubverband ben ik begonnen bij Theole.’ Via de onderlinge contacten tussen de toenmalig jeugdvoorzitter Willemsen en Gerard Holsheimer van Ajax kwam voor Tahamata als vijftienjarige de kans om de Amsterdammers van zijn kwaliteiten te overtuigen. Deze missie slaagde met glans. ‘Ik werd al snel aangenomen. Als dispensatiespeler, dat is misschien door mijn geringe postuur wel mijn redding geweest, begon ik bij de B-junioren. Jan van Daal was de trainer. De eerste wedstrijd tegen Feyenoord startte ik op ‘tien.’ De week erop speelde ik tegen Blauw Wit als linksbuiten. Op die plek ben ik daarna altijd blijven staan.’ Na twee jaar bij de A-jeugd en een half jaar in het toen nog bestaande C-elftal (de betaalde jeugd, red.) maakt Tahamata zijn debuut in het eerste elftal. Het is november 1976 wanneer trainer Tomislav Ivić hem tegen FC Utrecht een invalbeurt gunt. Een vaste basisklant wordt Tahamata aan het eind van dat seizoen. De gouden Europese jaren van Ajax, al wordt in het seizoen 1979-1980 nog wel een keer de halve finale gehaald van het Europacup I-toernooi, zijn dan net voorbij. Wel wordt Tahamata met de Amsterdammers drie keer landskampioen. Alleen in het seizoen 1977-1978 valt er geen kampioenschap te vieren. Ook wint Tahamata met Ajax éen keer de KNVB-beker.

België en Feyenoord
Ook in België bij Standard Luik gaat Tahamata vrolijk verder met het winnen van prijzen. Bij de populaire volksclub begint hij onder leiding van de legendarisch coach Ernst Happel op het middenveld in een vrij aanvallende rol in een 4-4-2 systeem. Het seizoen daarop is dat als tweede spits. ‘Ik ben echt een bofkont dat ik in mijn carrière met zulke grote mensen heb mogen werken.’ In 1984 volgt een terugkeer naar Nederland. Niemand minder dan Johan Cruijff geeft in Rotterdam de tip om Tahamata te halen. ‘Willem van Hanegem is mij zelfs thuis komen opzoeken na een wedstrijd tegen Genk. Dat gaf me een warm gevoel. Feyenoord was erg doortastend en liet merken mij graag te willen hebben.’ Van sentiment vanwege zijn achtergrond bij rivaal Ajax heeft Tahamata tijdens zijn periode in Rotterdam weinig gemerkt. ‘Voor alle club waar ik tekende, gaf ik altijd alles. Als je hard werkt dan appreciëren supporters dat. Bij Feyenoord was ik zelfs een jaar reserve-aanvoerder achter Ben Wijnstekers. Dat zegt denk ik wel wat. Destijds had je ook nog het Amsterdam 700- voetbaltoernooi in het Olympisch Stadion. Ik kon daar ook gewoon tussen de supporters van Ajax op de tribune zitten. Tegenwoordig is dat helaas wel anders. Vreselijk toch die fluitconcerten voor voormalig spelers?’ Tahamata blijft uiteindelijk drie jaar bij Feyenoord. Vanaf medio 1987 speelde hij opnieuw in de Belgische competitie, achtereenvolgens bij Beerschot en Germinal Ekeren. Met Germinal bereikte hij wederom de finale van de Beker van België in het seizoen 1994-1995. In 1996 zet Tahamata een punt achter zijn loopbaan. Hij is dan bijna veertig jaar.

Trainersloopbaan
Zoals veel oud-voetballers gaat Tahamata na zijn actieve carrière aan de slag als trainer. Vanaf 2004 tot 2009 is dat bij Ajax. Daarna verleidt Al-Ahili hem voor een avontuur in Saoedi-Arabië. Ook hier blijft Tahamata vijf jaar. In 2014 keert hij terug bij Ajax. Zijn ervaringen brengt hij nog altijd graag over op de jeugd. Natuurlijk is er veel veranderd in de voetbalwereld. ‘In vergelijking met vroeger merk je toch dat de jeugd allemaal wat sneller tevreden is. Altijd weer 100 procent willen geven. Dat is iets waar ik in mijn functie als trainer veel op wijs. ‘Het hebben van talent alleen is zeker niet voldoende. Je moet ook het karakter hebben om alles voor het voetballen te willen geven. Er zijn vele andere kinderen die ik heel graag op jou plek willen spelen. Dat is iets wat ze goed moeten beseffen.’