De eindsprint
Het thema van deze uitgave van dit mooie blad is de eindsprint. Volkomen misplaatst, want de eindsprint komt vrijwel altijd te laat. Als je eindigt met sprinten kan je net zo goed met een beginsprint starten. Dat geeft je een voorsprong en die moet je gewoon tot het einde zien vast te houden. Nee, de meesten doen aan een eindsprint. Zowel op hoog niveau als wel op het aller allerlaagste niveau. Dat de stress daarbij toeslaat is goed te merken. Ik zie spelers, trainers en publiek langzaam onder de druk bezwijken. Net niet gehaald. Te laat met de eindsprint begonnen. Want ja, wanneer begin je met de eindsprint? Enfin. De druk en het gedrag van een ieder die van dit leuke spelletje houdt, komt onder druk te staan.
Het wordt erger en erger. Zo zegt men tenminste. Maar is dat zo? Scheidsrechters staan regelmatig onder druk. Dat vinden ze blijkbaar prettig. Het gemopper van de spelers en trainers lijkt toe te nemen. Het publiek weet niet meer waar ze het bekertje moeten bewaren. Het lege bekertje bier dan. Gooien het dan maar over de reclameborden en hup weer een wedstrijd stilgelegd. Dat is trouwens wel een dingetje met een column, want ik weet niet wanneer deze editie in de kantines en in de winkel ligt. Het is binnenkort zomerstop dus heeft het geen zin dat de uitgever van dit blad nog even snel met een eindsprint naar de clubs brengt. Veel clubs zijn al met zomerreces. Geen eindsprint voor hen. De nacompetitie moet nog beginnen, maar ja, voor hetzelfde geld speel je alleen maar uitwedstrijden.
Wordt het gedrag van spelers, trainers en supporters erger? Ik denk dat het van alle tijden is. Ik ervaar wel eens een soort van druk als ik een opzichtige handsbal streng bestraf met een penalty. Staat er een trainer te blèren dat dat een belachelijke beslissing is. Komt met iets van voordeel of nadeel en geen tegenstander in de buurt en dat de lammetjes nog in de wei lopen. Kortom, wel zijn trainers papieren gehaald maar vergeten de spelregels te leren. Ik heb weleens een trainer gehad die de hele eerste helft bij elke beslissing zijn (te) luide stem verhief en mij telkens probeerde te beïnvloeden. Ik had hem geel kunnen geven, had hem achter dubbelglas kunnen laten plaats nemen, maar dat ging mij weer wat te ver. In de rust verteld dat ik zijn opstelling met een 6-5-4-3-2-1 systeem nogal vond tegenvallen. Ook duidelijk gemaakt dat ik zijn opmerkingen meer dan zat was. Als ik op gezeur zat te wachten, was ik wel thuis gebleven of naar een partijcongres van D66 gegaan.
Hij een handje geven en excuses aangeboden, maar het zat mij meer dan dwars dus ik weigerde zijn hand. Ook niet goed. Begin tweede helft weer vrienden gemaakt en hem de tweede helft niet meer gehoord. Een eindsprint zit er voor mij even niet in. De orthopeed was onverbiddelijk. Niets doen en aan de andere kant van het hek gaan zitten of een nieuwe halve knie. Doe dat dan maar. Nu revalideren en daarna aan mijn eindsprint gaan werken. Ik hoop dat het dan niet te laat is. Het zou toch zonde zijn als mijn beginsprint meteen mijn eindsprint blijkt te zijn. Hoewel er dan minimaal twee trainers zijn die dat niet zo erg vinden. Maar dat zijn vast trainers die net te laat aan de eindsprint zijn begonnen.
Tot de volgende column.
Zomerse groet,
Mario
