Column Mario de Vries
De opstelling
Deze editie in dit mooie magazine gaat over de opstelling. Dan kan ik natuurlijk niet achterblijven. De opstelling waar voetballers wekelijks naar uitkijken. De hele week heb je goed je best gedaan en toch zet die arrogante trainer, met zijn zogenaamde kijk op het spelletje, je weer zonder ook maar iets uit te leggen lekker op het bankje. ‘Kom jij maar naast mij zitten’ Alsof dat een soort van prijs is. Lekker op het bankje, ik had daar vroeger een bloedhekel aan. Ik zat niet graag op het bankje, maar op het niveau waar ik op speelde ,was je al blij als je überhaupt iemand op het bankje had zitten. Nee, dan maar liever thuis op het bankie in plaats van naast zo'n trainer zitten. In de jeugd was ik nog goed. Tenminste goed genoeg om niet elke week op het bankje te zitten. Je zit per slot van rekening op voetballen en niet om aan de kant te zitten.
Als scheidsrechter hoef ik mij daar niet meer druk over te maken. De KNVB stelt mij op of liever gezegd stelt mij aan. Ik sta sowieso in de basis en hoef dus niet te wachten tot een uur voor de aftrap of mijn naam terug te vinden is in de basisopstelling. Waar ik mezelf opstel, moet ik dan helemaal zelf weten. Toch kan mijn opstelling van invloed zijn op de wedstrijd. Dat gaat meestal goed, maar voor mijn gevoel loop ik iets teveel in de weg. Ik moet nog wel eens bukken of springen om de bal niet tegen mij aan te krijgen. Dat lukt. Maar niet altijd. Het ultieme had ik paar weken geleden. De aftrap, niet zo lastig denk je. Links van de aftrap is een prima plek. Net naast de cirkel. Prrrttttt (fluitsignaal). De uitspelende club neemt de aftrap en hoe verrassend, ze willen meteen een aanval opzetten. De tegenstander verrassen. In plaats van veilig terug te spelen en een aanval op te zetten, speelt de aftrapnemer de bal in een keer richting de linksbuiten. Je raadt het al. Dit lichaam trok de bal aan en ik kreeg de bal vol op de leverstreek. Nou is dat een nogal gevoelige streek, zeker na een avondje een biertje doen in de Zwaan, maar ik liet uiteraard niets merken. Ik gaf geen krimp. Een beetje stuntelig was het wel. De aftrapnemer was boos terwijl ik zei: ‘Wat doe je nou?’ Er waren nog geen twee seconden gespeeld en de eerste discussie was daar.
Natuurlijk was het mijn schuld, maar ik reageerde met iets in de trend van: ‘Nu kan je alle kanten opspelen, maar het moet meteen tegen mij.’ Ik heb de aftrap maar laten overnemen al was dat spelregeltechnisch niet de juiste beslissing. Maar het was zo knullig, dus niemand over gehoord. De rest van de wedstrijd ben ik zoveel mogelijk uit de buurt van de bal gebleven. De aftrapnemer mocht in de loop van de tweede helft lekker op het bankje komen zitten naast de trainer. Hem heb ik er verder niet meer over gehoord. Gelukkig bleek mijn opstelling geen invloed op het verloop van de wedstrijd te hebben, maar je ziet hoe belangrijk de opstelling kan zijn. Daar heeft die trainer dan wel weer gelijk in. Heeft ie er toch profijt van dat hij er voor heeft doorgeleerd. Overigens hadden beide trainers niet de beste opstelling bedacht, want er kwam geen winnaar uit deze wedstrijd. En zo hadden de bankzitters toch weer gelijk!
Tot de volgende column!
Mario
Deze column is ook terug te vinden in de decembereditie van 433 Magazine
