De derby
De derby is een begrip waarvan elke voetballiefhebber meteen weet wat je bedoelt. Bloed aan de paal! Middenstip gestolen! De derby. Er is ook nauwelijks een Nederlands woord voor. De burenruzie zou je kunnen zeggen. Maar bij een burenruzie denk ik meer aan de rijdende rechter. Dat kleine mannetje met die pet die ergens diep in de provincie recht spreekt bij een conflict tussen tante Agaath en buurman ome Dirk. Vroeger had Agaath geen problemen als Dirk zijn blaas leegde tegen de heg van Agaath. Door de ouderdom is het uitzicht van Agaath echter hard achteruit gegaan en nu heeft ze daar problemen mee. J’ij ook altijd met je gezeik’’, zei Dirk. Enfin, het zou niet meer goed komen tussen Agaath en Dirk. Kijk en oordeel zelf. Dat is een burenruzie en geen derby. De derby is een wedstrijd tussen twee rivaliserende verenigingen uit de buurt of uit hetzelfde dorp. Dat kan je natuurlijk zeggen, maar voor de speaker van dienst is het wel een heel tijdrovend verhaal. ‘Dan maar gewoon welkom bij de derby.’ Iedereen meteen op de hoogte.
De clubs zijn vaak van oudsher geen vrienden. Halen spelers bij elkaar weg en drinken na afloop liever hun biertje bij hun eigen vereniging. Haarlem-Telstar was een derby. Een echte derby. Als speler was vroeger de wedstrijd TYBB tegen DCO ook zo’n wedstrijd. De hele week werd het vuurtje opgestookt om maar zo scherp mogelijk aan de wedstrijd te beginnen. Vaak viel de wedstrijd tegen en was de angst om te verliezen groter dan de wil om te winnen. Als scheidsrechter vind ik het heerlijk om zo’n derby te fluiten. Spelers kennen elkaar en weten elkaar goed uit de tent te lokken. Beetjes sarren en een beetje narren. Het is prettig als je een scheidsrechter hebt die dat een beetje aanvoelt en niet voor elke wissewasje een kaart trekt. Dat soort leidsmannen vond ik afschuwelijk. Of ik dat nu meeneem of niet, maar ik probeer zo veel mogelijk te relativeren. Ach valt wel mee. Ga door. Stel je niet aan. Ga staan. Dat werk. Soms weet ik van te voren niet dat ik een derby moet fluiten. Zo ook ergens in Noord -Holland. Een dorpsclub met een kantine die naar kroketten en bier rook. Ik vroeg bij de ontvangst waar de tegenpartij vandaan kwam. ‘Nou daar zie je hun lichtmasten’, kreeg ik als antwoord. Dat beloofde vuurwerk te worden! Beide dorpen uitgelopen en een levendige sfeer rondom het veld. De derby was echter fair, sportief en leuk onderhoudend. De spelers kenden elkaar, maar stonden elkaar niet naar het leven. Gefloten zonder kaarten te trekken en en genoeg gelachen. Na afloop ouderwets gezellig in de bestuurskamer waar beide verenigingen goed waren vertegenwoordigd. De vrouw van de voorzitter ging rond met de bitterballen en er viel geen onvertogen woord. Zo kan het dus ook. Een scheidsrechter was nauwelijks nodig. Ik denk zelfs dat de rijdende rechter met zijn pet op vanuit de middencirkel met gemak deze wedstrijd tot een goed einde zou hebben gebracht. Wel met het verlangen naar een nieuwe tante Agaath en de onvermijdelijke ome Dirk!
Tot de volgende column.
Mario
